Αναμνήσεις,απουσίες...

Πολλές φορές στις βόλτες μου μέσα στην πόλη ,στο κέντρο η σε κάποιες γειτονιές σκέφτομαι περνόντας από μέρη διάφορα πόσο άλλαξε αυτή η πόλη περνώντας ο καιρός.

Μέρη που δεν υπάρχουν ,μέρη που άλλαξαν φιγούρες γραφικές που χάθηκαν με τα χρόνια αλλά άφησαν το αποτύπωμα τους,σε πολλές περιπτώσεις χαρακτήρισαν ίσως και μια εποχή.

Θα  μπορούσα να γράφω για ώρες για όλα αυτά ,παλιά,παλιότερα και κάπως πιο νέα πράγματα ,μέρη και πρόσωπα .

Θα κάνω όμως μια μικρή αναφορά σε κάποια από αυτά που βρήκα σκαλίζοντας τις φωτογραφίες μου σε κάποιους φακέλους του υπολογιστή μου.

Το σινεμά αστέρια,πόσες φορές κλάψαμε ,γελάσαμε με τις ταινίες που έπαιζε.

Κάναμε σκασιαρχείο για να δούμε μια ταινία που έπαιζε και θα την είχε για λίγες ημέρες.

Στο μισοσκόταδο του δειλά κρατήματα χεριού σε εποχές αθώες με φλερτ και σεμνότητα.

Το δέντρο της πλατείας,το βλέπαμε να καμαρώνει δίπλα στο άγαλμα του Θρακιώτη μαθηματικού ,φίλου του Αινστάιν, του Καραθεοδωρή.

Στολισμένο με λαμπιόνια τα Χρισούγεννα,χιονισμένο το βαρύ Χειμώνα η καταπράσινο το καλοκαίρι και την άνοιξη.

Τις όμορφες καρδιές με τις κλειδαριές γεμάτες ονόματα ζευγαριών ερωτευμένων ,που κλείδωναν τον ερωτά τους γράφοντας σε μια κλειδαριά τα ονόματα τους στη μέση του πάρκου

Την εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που είναι θαρρώ από τις παλιότερες εκκλησίες εδώ στην πόλη ,ίσως και  η πιο παλιά ,δεν είμαι και τόσο σίγουρη.

Το Οικονομικό γυμνάσιο της πόλης που παλιότερα έχω ακούσει ότι ήταν και θηλέων.

Για κάποιους απο μας κλείνει στην ψυχή μας όμορφες και χαρούμενες εποχές τότε που η νιότη μας γελούσε ανέμελη απέναντι στη ζωή και τα χαμόγελα μας ήταν φωτεινά σαν ήλιος.

Το αγαπημένο μου Ανθοπωλείο που με την παρουσία του ομόρφαινε την πλατεία ,πάντα με πολύ όμορφα και περίεργα λουλούδια και ευφάνταστες  ανθοσυνθέσεις και γλάστρες

 Ο πλάτανος  που στολίστηκε περίτεχνα με χιλιάδες καπάκια μπουκαλιών και έδινε μια νότα χαρούμενη και χρωματιστή στην πλατεία και που αποκλειόταν να περάσεις και να μην τον προσέξεις η και να βγείς μια φωτογραφία δίπλα του.

Και να μην αναφέρω τον σαλεπιτζή,που φώναζε πουλώντας αυτό το ζεστό και τόσο ευεργετικό ρόφημα που ζέσταινε τους ανθρώπους το Χειμώνα.

Τους διάφορους ξεχωριστούς χαρακτήρες της πόλης που άφησαν το στίγμα τους είτε με το παρουσιαστικό τους είτε με τις ατάκες τους.

Τα μαγαζιά που χαρακτήρισαν μια εποχή ,όπως οι ντίσκο ,τα μπαράκια,τα μπουζουξίδικα που ήταν άφθονα σ αυτή την πόλη καθώς οι κάτοικοί της είναι άνθρωποι ζωντανοί χαρούμενοι και με ταμπεραμέντο.

Τα διάφορα Φεστιβάλ νεολαιών και τις συναυλίες καλλιτεχνών στο στάδιο.

Τις παρελάσεις και τις λιτανείες, τις γιορτές τις διάφορες που και τώρα γίνονται κάποιες αλλά θαρρώ που έχουν άλλη όψη.

Ισως μεγάλωσα εγω? 

Ισως είναι που άλλαξαν οι εποχές και δεν έχουν πια όλα αυτή  την ίδια αξία η δε δίνουν την ίδια χαρά καθώς ο κόσμος άλλαξε και όλοι χωθήκαμε στα καβούκια μας ,λόγω διαφόρων συγκυριών και περιστάσεων.

Ποιός ξέρει? μάλλον είναι συνδιασμός και των δύο μαζί.

Ομως νιώθω τυχερή που μεγάλωσα και ζω σ αυτή την πόλη που εγώ τη λέω πόλη αρχόντισσα και πόλη μάνα,γιατί αγκαλιάζει ,τους χιλιάδες φοιτητές που σπουδάζουν εδω,τους στρατιώτες,τους υπαλλήλους ,τους ερωτικούς μετανάστες, τους Ρωμά ,τους παλλινοστούντες Ελληνες  κι εχει μια μεγάλη αγκαλιά για όλους μας,που αρμονικά συμβιώνουν και είναι φίλοι μεταξύ τους άνθρωποι με διαφορετικά πιστεύω,κουλτούρες,θρήσκευμα και νοοτροπία.

Αγαπημένη μου πόλη μου σ αγαπώ και όπως ήσουν παλιά και όπως είσαι τώρα ,και στο μέλλον θα καθορίζεις πάλι τις τάσεις της δικιάς μου ζωής και όσων έχουν την τύχη να ζούν εδώ σ αυτοντο όμορφο ευλογημένο τόπο.