Ραντεβού στο συντριβάνι....

Τι να γράψει κανείς για ένα συντριβάνι, σκέφτηκα καθώς κοίταζα τις πάμπολες φωτογραφίες που έχω...τι άραγε?

Μετά σκέφτηκα , πως θα μπορούσα να γράψω κάθε μέρα και ,μια καινουργια ιστρορία που διαδραματίζεται δίπλα του ..αρκεί να ήμουν συνέχεια κάπου εκεί κοντά πάντα...

Πάντως ένα είναι σίγουρο ότι χαρακτηρίζει την κεντρική πλατεία της Κομοτηνής μας και ότι είναι σίγουρα τόπος συνάντησης και κλεισίματος πολλών ραντεβού...

Σιγουράκι βλεπεις,ένα είναι το σιντριβάνι,δεν μπορείς να μπερδευτείς και να πας κάπου αλλού...όσο και να θες

Δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν να γίνει στο κέντρο της πλατείας αλλά νομίζω ότι ήταν πολύ καλή ιδέα.

Την ομορφαίνει ,της δίνει ένα χαρακτήρα ,είναι πάντα εκεί Χειμώνα και Καλοκαίρι ,με τα νερά του κλειστά η ανοιχτά ...αλλά πάντα εκεί..

Ειναι σαν να έχει ζωή,σαν να συμμετέχει στη ζωή και στα δρώμενα της πόλης...

Φωτίζεται ανάλογα κάθε φορά ,σύμφωνα με την εκδήλωση που διεξάγεται...

Γιορτάζει μαζί με όλους εδώ την κάθε γιορτή

Είναι σαν να έχει συναισθήματα,σαν να απόκτησε ψυχή με τα τόσα που έχει ακούσει απο τους ανθρώπους που στέκονται έστω και για λίγο  δίπλα του..

Το Καλοκαίρι γίνεται πηγή δροσιάς για τους μόνιμους "κατοίκους" της πλατείας,τα περιστέρια,κάνουν βουτιές πλένουν τα φτερά τους ,παίζουν σαν μικρά παιδιά στα δροσερά νερά του...

Το Χειμώνα παρουσιάζει μια λίγο πιο  λυπημένη εικόνα,με τα νερά του κλειστά να στέκεται εκεί βουβό σαν να έχασε ξαφνικά τη ζωντάνια και τη ζωή του...

Σαν να του συνέβη ξαφνικά κάτι πολυ άσχημο και στεναχωριέται ,η σαν να ά κουσε μια απο εκείνες τις ιστορίες των ανθρώπων που λέγαμε πιο πριν και ταράχτηκε πολύ

Εχω περάσει χιλιάδες φορές στα τόσα χρόνια απο δίπλα του κι όμως πάντα κοντοστέκομαι για λίγο δίπλα του...

Είναι η αληθεια ότι  μέσα στην απλότητα του ασκεί μια παράξενη γοητεία!!

Κάποιες φορές συνατάς νέους να κάθονται στο τοιχάκι του και κάποιους να έχουν βολέψει κάποιο ποδήλατο,η Κομοτηνή είναι γνωστή για την αγάπη της στα ποδήλατα...

Αλλες πάλι φορές συναντάς κάποιους που ξετυλίγουν τις καλλιτεχνικές τους φιλοδοξίες εκεί παραδίπλα του..

Λεγοντας κάποιο μονόλογο ,παιζοντας ένα όργανο μουσικό η κάνοντας μια παντομίμα

 Τις γιορτές πάντα εχει λίγη απο τη δόξα της στολισμένης φανταχτερά πλατείας και εκεί είναι που ξένοι  και Κομοτηναίοι θα βγάλουν μια αναμνηστική φωτογραφία για να κλείσουν τη στιγμή στο κουτάκι του νού τους για τις επόμενες χρονιές..

Κοίτα που τόση ώρα κάτι βρίσκω να γράψω.....

Για ένα απλό συντριβάνι,για ασπρο μάρμαρο και νερό,για κάτι τελειως άψυχο που όμως ζεί μέσα απο τις ζωές μας...

Που υπάρχει εκεί τόσα χρόνια για να μας θυμίζει ότι μεγαλώνουμε...

Που μας θυμίζει οτι οι ζωές μας αλλάζουν και μόνο αυτό μένει εκεί ,να κυλλάει τα νερά του ,μέρα νύχτα,μέρα νύχτα...πάντα στον ίδιο ρυθμό...

Τι να πείς κάποιες φορές κάτι τόσο συνιθσμένο και ασήμαντο ,αν του δώσεις την κατάλληλη σημασία καθορίζει πολλά απο την ζωή σου...

Μια ακόμη "γωνια" αυτής της πόλης έχει να πει και να δείξει κάτι ξεχωριστό ,αρκεί να της ρίξεις μια απο κείνες τις ματιές τις διαφορετικές τις γεμάτες ψυχή και συναισθήματα...

Να τη βάλεις στην ψυχή και στη ζωή σου...

τότε θα τη δείς αλλιώς,τότε θα καταλάβεις κι άλλα πράγματα,τότε θα σκεφθείς οτι κάτι που περνάει απαρατήρητο σχεδόν ,είτε είναι άψυχο ,είναι έμψυχο παίζει πολυύμεγάλο ρόλο στη ζωή σου...

Γιατί αυτή η ζωή είναι μόνο στιγμές ...και ματιές,αυτό μονο πρέπει να μας νοιάζει...ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ!!!